Λέξεις κλειδιά:
Πολιτικοκοινωνικό σχόλιο, Υπνωτιστική διαδικασία, εφιάλτης, αντίφαση, η ένοια της διακινδύνευσης μέσα από το αντίθετό της.

https://en.wikipedia.org/wiki/Echo_chamber_(media)

23-26/11/2017 2η ART THESSALONIKI INTERNATIONAL CONTEMPORARY ART FAIR, ΔΕΘ HELEXPO Περίπτερο 38, Ελλάδα. Συμμετοχή με την Ομαδική Video Mapping Projection Installation- με τίτλο Eco Chamber, 2017 στο πλαίσιο του Project VLAVES-Εndangered II

Στη βιντεο-ηχητική εγκατάσταση με τίτλο Echo Champer (2017), οι καλλιτέχνες  Σύνθια Γεροθανασίου, Στέλιος Ντεξής, Μυρτώ Βουνάτσου, Ιωάννα Καζάκη, και ο καλεσμένος της ομάδας Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης μετατρέπουν ένα νοηματικά φορτισμένο υλικό, τα μπάζα, σε έναν αντιφατικό, αμφιλεγόμενο χώρο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, αλήθειας, απατηλότητας, ψευδαίσθησης και παραπλάνησης. Τα διαλυμένα ερείπια αποτελούν τα δομικά υλικά ενός πολυεπίπεδου γλυπτού, πάνω στο οποίο προβάλλεται αέναα η επικίνδυνα ανέμελη κίνηση μικρών προβάτων, ενώ ταυτόχρονα ακούγεται η μελωδία ενός παιδικού νανουρίσματος. Οι καλλιτέχνες αξιοποιούν τον συνδυασμό του  παραδοσιακoύ συμβολισμού των στοιχείων του έργου τους με την εγγενή δυνατότητα της οπτικής και ηχητικής επαναληπτικότητας για «εγκοίμηση» και «ύπνωση» του θεατή ως σχόλιο της πρακτικής των συστημάτων εξουσίας να θέτουν τους πολίτες σε μια παθητική λειτουργία για αποφυγή οποιασδήποτε έννοιας «διακινδύνευσης»…

Τα διαλυμένα ερείπια αποτελούν τα δομικά υλικά ενός πολυεπίπεδου γλυπτού, πάνω στο οποίο προβάλλεται αέναα η ανέμελη κίνηση μικρών προβάτων, ενώ ταυτόχρονα ακούγεται η μελωδία ενός παιδικού νανουρίσματος. Οι καλλιτέχνες αξιοποιούν τον συνδυασμό του παραδοσιακoύ συμβολισμού των στοιχείων του έργου τους με την εγγενή δυνατότητα της οπτικής και ηχητικής επαναληπτικότητας για «εγκοίμηση» και «ύπνωση» του θεατή, για να σχολιάσουν την πρακτική των συστημάτων εξουσίας να θέτουν τους πολίτες σε μια «παθητική» λειτουργία, δηλαδή αποφυγής οποιασδήποτε έννοιας διακινδύνευσης. Ο μιντιακός όρος echo chamber αναφέρεται στην συνθήκη εκείνη όπου κατασκευασμένες και χειραγωγημένες από την εξουσία πληροφορίες αναπαράγονται, ομογενοποιούνται, γίνονται αποδεκτές χωρίς κριτικό φιλτράρισμα και τελικά καθιερώνονται ως ορθές και παγκόσμιες με τη βοήθεια της «βομβαρδιστικής» επανάληψης τους από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ουσιαστικά το έργο πραγματεύεται την αντιφατικότητα «του διακινδυνεύειν» στην πλέον ρεαλιστική, σύγχρονη του εκδοχή, την εποχή που η αλήθεια και η αναλήθεια εναλλάσσονται αδιακρίτως από την εξουσία ανάλογα με τους σκοπούς της. Η φαινομενικά ασφαλής ή επισφαλής καθημερινότητα είναι σε τεράστιο βαθμό προϊόν της «επεξεργασίας» και του καθορισμού της συνείδησης των μαζών από τα συστήματα εξουσίας. Συνεπώς, η «διακινδύνευση» και η «μη διακινδύνευση» δεν ορίζονται από αντικειμενικά κριτήρια ή υγιείς συνειδήσεις, αλλά από το ποιός, πώς και γιατί έχει αναλάβει κάθε φορά το ρόλο του προστάτη της κοινωνίας. Η ιδέα ότι «η αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί ρίσκο» δεν είναι φιλοσοφικής φύσης, αλλά θεμελιώδης αρχή της προστασίας των βασικών

Ιστορικός Τέχνης Βασσιλική Βαγενού.

Cynthia Gerothanassiou, Stelios Dexis, Myrto Vounatsou, Ioanna Kazaki,  and their guest Panagiotis Triantafyllidis, attempts the conversion of a semiotically loaded material, the rubble, into a contradictory, controversial space between reality and dream, truth, deceptiveness, illusion and deceit. The ruins are the building materials of a multi-level sculpture on which the unceasing movement of small sheep is projected, while at the same time the melody of a child lullaby is heard. The artists use the combination of the traditional symbolism of the elements of their work with the inherent ability of visual and sonic repeatability to “put to sleep” and “hypnotize” the viewer to comment on the practice of power systems to put citizens in a “passive” mode, avoiding thus any notion of risk. The news media term echo chamber refers to the condition in which information generated and manipulated by power is reproduced, homogenized, accepted without critical  manipulated by power is reproduced, homogenized, accepted without critical filtering and ultimately established as correct and universal by means of their “bombardistic” repetition by the mass media. Essentially, the work deals with the contradiction of “risk taking” in its most realistic, contemporary version, at a time when truth and ignorance alternate without distinction by the ruling power according to its purposes. The seemingly safe or the precarious daily life is to a great extent a product of “processing” and determining the consciousness of the masses by the power systems. Consequently, “risk” and “non-risk” are not defined by objective criteria or healthy consciences, but by whom, how and why the role of the patron of society has been obtained. The idea that “seeking the truth requires risk” is not of philosophical nature, but a fundamental principle of the protection of basic human rights.
Art historian  Vassiliki Vayenou